مبانی نظری وپیشینه پژوهش سرطان در کودکان
فصل دوم
مبانی نظری و پیشینه تحقیق
2 - 1 . سرطان کودک
کودکان بین 3 تا 5 سال بیشترین میزان سرطان دوران کودکی را دارا هستند ، لیکن با این وجود هنوز این گروه سنی مورد بررسی های درمان روان شناختی نظام مند قرار نگرفته اند . جریان درمان برای سرطان مغز استخوان با تمثیل قطاری در تاریکی توصیف می شود که کودکان و والدین آن ها قادر به ترک این قطار نیستند ؛ دوران نسبتا آرامی بدون استرس یا با استرسی اندک وجود دارد ، مانند دوران تقلیل نشانه ها ، اما این دوره با دورانی از استرس شدید شامل عود مجدد ، درد و عوارض جانبی آزار دهنده حاصل از شیمی درمانی جایگزین خواهند شد . این درد و اضطراب است که به عنوان زجرآورترین بخش های تشخیص و درمان گزارش شده اند ( کاتنر ، بومن و تیزدل 1988 ).
با این وجود نمی توان بر این مهم چشم بست که در 25 سال گذشته تغییرات مهمی در مراقبت های کودکان مبتلا به سرطان بوجود آمده است . در دهه 1960 تعداد اندکی از کودکان بیمار مبتلا به سرطان انتظار زنده ماندن بیش از چندین ماه را داشتند ، در حالیکه امروزه اکثریت آن ها نجات یافته و به زندگی خود ادامه می دهند . این بهبود ها در پیش آگهی کودکان مبتلا به سرطان مستقیماً به پیشرفت ها در فناوری تشخیص و درمان مربوط هستند ، هر چند که متاسفانه این پیشرفت ها با افزایش تعداد و آزردگی بسیار عوارض جانبی همراه بوده است . در حقیقت ، تقریبا هر جنبه از اقدامات تشخیصی ، درمانی و بازتوانی منجر به درد و پریشانی قابل توجهی می شود . عوارض جانبی ممکن است کوتاه مدت یا بلند مدت باشند و نه تنها بر کیفیت زندگی بیماران بلکه در تمکین به ادامه درمان نیز تاثیر می گذارند .
خوشبختانه ، پیشرفت ها در فناوری های طبی به موازات پیشرفت ها در روش های رفتاری برای درمان اختلالات پزشکی صورت گرفته اند . از طریق کاربرد دقیق اصول نسبتا ساده رفتاری ، درد و رنج هم در کودکان و هم در والدین آن ها قابل تعدیل گشته است . پژوهش های بالینی رویه های ویژه ای برای اکثر فازهای تشخیص ، درمان و بازتوانی فراهم آورده اند . این روشها توسط پرسنل پزشکی خط مقدم ( یعنی پزشکان و پرستاران ) مورد حمایت بسیار قرار گرفته اند ، بطوریکه به بخش متعارف مراقبت های جامع کودکان سرطانی بدل شده اند .
در 1988 موافقت عمومی کنفرانس سازمان بهداشت جهانی برای برقراری و بنیان نهادن خطوط راهنمایی برای مدیریت درد در سرطان کودکان به توافق رسید . حضار در این کنفرانس از بکارگیری رویه های رفتاری در درمان سرطان کودکان حمایت کردند . توصیه آن ها برای کودکان بالای پنج سال انجام رویه های دوباره تشخیص و درمان بود ؛ آمادگی روان شناختی و مداخلات رفتاری ، بانضمام یا بدون مداخلات دارویی ، بایستی جزو انتخاب درمانی قرار می گرفتند . این قانون هنوز بعد از
