ادبیات نظری تحقیق موافقتنامه تریپس

مبحث دوم : تاريخچه موافقت نامه تريپس در اواخر قرن هيجدهم و اوائل قرن نوزده ، صاحبان آفرينش هاي فكري و هنري بيش از پيش نگران سرقت آثار و نوآوري هاي فكري و ادبي خود بودند و تلاهايي را در جوامع بين المللي آغاز نموده تا قوانين و مقرّراتي را بوجود بياورند تا از سوء استفاده و سرقت آثار خويش به طور جدّ جلوگيري نمايند . عدم استقبال از نمايشگاه اختراعات وين در سال 1874 توسط مخترعان و اعتراض آنها مبني بر عدم وجود حمايت هاي بين المللي ، دولت اتريش را بر آن داشت تا از دولت ها درخواست نمايد به توافقات مهم بين المللي در حمايت از اختراع و مخترع بوجود بياورند و اين پيشنهاد منجر به تشكيل دو جلسه در سال هاي 1880 و 1883 شد كه در سال 1383 منجر به معاهدهايي گرديد كه امروز به كنوانسيون پاريس در حمايت از اختراعات ، طرح هاي صنعتي ، علائم تجاري ، طراحي مدل كالاها و ... مشهور مي باشد . براي انجام وظايف اين كنوانسيون كه در ابعاد مديريتي مانند برگزاري و سازماندهي نشست ها و همايش هاي اعضا مي باشد دفتري تاسيس شد . سه سال بعد ( 1886 ) ، معاهده برن در حمايت از آثار ادبي و هنري در مقابل نسخه برداري جهاني به تصويب رسيد . وظيفه اين معاهده محافظت از آثار ادبي و حقوق مردم كشورها در باره آثار توليدي شان است . براي اجراي اين معاهده نيز دفتري جهاني در شهر برن تاسيس شد . و در سال 1967 كنوانسيوني تحت عنوان سازمان جهاني دارائي فكري در استكهلم براي هماهنگي اين دو بوجود آمد . در سال 1984 دفاتر كنوانسيون پاريس و معاهده برن در يكديگر ادغام شدند و دفتر اتحاديه جهاني حفاظت از مالكيت فكري ( B . I . R . P . I ) را به وجود آوردند . با اهميت تر شدن مالكيت فكري ، ساختار و شكل سازماني مرتبط با آن هم توسعه يافته و منجر به تغييرات اصولي گرديد . در سال 1960 هر دو دفتر فوق به ژنو منتقل شد تا به دفتر سازمان ملل متحد و سازمان هاي وابسته مستقر در ژنو نزديكتر گردد . در سال 1970 دفتر حفاظت از مالكيت فكري به سازمان جهاني مالكيت فكري ( WIPO ) تصويب شد و تغييرات اساسي فراواني در آن انجام شد . ويپو در سال 1974 به يكي از موسسات تخصصي سازمان ملل تبديل شد . اين سازمان در تلاش است كه قوانين كشورهاي مختلف را در زمينه مالكيت فكري هماهنگ نموده و كمك هاي فني و حقوقي مختلفي را به كشورهاي عضو ارائه نمايد . اما عليرغم اينكه دوائر هر دو كنوانسيون پاريس و برن در هم ادغام شده بودند اما كشورها مي توانستند بصورت مستقل از سازمان جديد ( وايپو ) تحت يكي از دوائر بصورت قانوني كار نمايند . با اينكه اكثر كشورهاي جهان به وايپو پيوسته اند اما كشورهاي در حال توسعه و كمتر توسعه يافته ، قوانين حاكم بر مالكيت فكري را رعايت ننموده و پاي بند به منشور موافقت نامه هاي ياد شده در وايپو نبودند .