پيشينه پژوهش پايان نامه امید به زندگی

اُمید به زندگی : یکی دیگر از جنبه های روان شناختی اُمید به زندگی می باشد که ارتباط نزدیکی با اضطراب اجتماعی و تصور بدنی دارد که هر چقدر اُمید در افراد پایین باشد به همان میزان اضطراب بیشتری را تحمل می کنند و از نظر شاخص تصور بدنی احساس کهتری بیشتری می کنند . از نظر اشنایدر  ( 1995 )، اُمید یک هیجان انفعالی نسیت که تنها که در لحظات تاریک زندگی پدیدار می شود بلکه فرآیندی شناختی است که افراد به وسیله آن ، فعالانه اهداف خود را دنبال می کنند . ار نظر اشنایدر اُمیدواری فرآیندی است که طی آن افراد 1 - اهداف خود را تعیین می کنند 2 - راهکارهایی برای رسیدن به آن اهداف خلق می کنند 3 - انگیزه لازم برای به اجرا در آوردن این راهکارها را ایجاد کرده و در طول مسیر حفظ می کنند . این سه مؤلفه به عنوان اهداف ، تفکر گذرا و تفکر عامل ( کار گزار ) شناخته می شوند . اهداف ، نقاط پایان رفتارهای هدفمند هستند ( اشنایدر و همکاران ، 1997 ). به عبارت دیگرتقریباً همه آنچه که یک فرد انجام می دهد به سمت دستیابی به یک هدف است . هدف شامل هر چیزی است که فرد مایل به دستیابی انجام و تجربه یا به خلق آن است ( اشنایدر و همکاران ، 2002 ). علاوه بر این درنظریه اُمید ، اهداف منبع اصلی هیجان هستند . هیجان مثبت ناشی از دستیابی به هدف یا تصور شدن نزدیک شدن به آن است ، در حالی که هیجان منفی ناشی از شکست در دستیابی به هدف یا تصور دور شدن از آن است ( اشنایدر ، 2002 ). با توجه به پیوند بین دستیابی به هدف و عاطفه مثبت ، ممکن است به نظر برسد که بهترین راهکار ، تعیین اهداف آسان و کاملاً قابل دستیابیست . اما افراد دارای اُمید بالا معمولاً به دنبال اهدافی هستند که دارای میزانی از عدم قطعیت و سطح دشواری متوسط باشند ( اشنایدر ، 1994 )، تفکر گذرا ، توانایی ادراک شده ی فرد برای شناسایی و ایجاد مسیرهایی به سمت هدف است ( اشنایدر ، 1994 ). از آنجا که برخی طرح ها و نقشه ها ممکن است با شکست مواجه شوند ، افراد دارای اُمید بالا ، به منظور مقابله با موانع احتمالی ، چندین گذرگاه را در نظر می گیرند . ( اشنایدر و همکاران ، 1996 ، ایرونیگ و همکاران ، 1998 ). لازم به ذکر است که آثار سودمند اُمید ناشی از توانایی واقعی در ایجاد گذرگاه ها نیست بلکه ناشی از این ادراک است که چنین گذرگاه هایی در صورت لزوم می توانند تولید شوند ( اشنایدر و همکاران ، 1991 ). تفکر عامل ( کارگزار )، تفکری است که افراد در مورد توانایی خود برای شروع و تداوم حرکت در مسیر انتخاب شده به سمت هدف دارند ( اشنایدر و همکاران ، 1999 ). این افکار در خود گویه های مثبت همچون " من می توانم این کار را انجام دهم " یا " رها نخواهم