مبانی نظری و پیشینه تحقیق آموزش كاركنان

آموزش كاركنان با توجه به دگرگوني سريع و پرشتاب دانش و معلومات بشري ، همه چيز به شدت در حال تغيير و تحول است . سازمان ها به عنوان يك سيستم باز با محيط خود در تعامل قرار دارند و براي تداوم حيات خود نيازمند پاسخ گویي به تغييرات محيطي مي باشند . از آن جا كه منابع انساني مهم ‏ ترين عامل و محور در سازمان ها محسوب مي گردد ، تجهيز و آماده سازي منابع انساني براي مواجه با تغييرات از اهميت ويژه برخوردار است و كليه سازمان ها با هر نوع مأموريتي كه دارند بايد بيشترين سرمايه ، وقت و برنامه را به پرورش انسان ها در ابعاد مختلف اختصاص دهند . اجراي برنامه هاي آموزشي با هدف ايجاد تغيير در رفتار ، دانش و مهارت هاي منابع انساني سازمان ها متناسب با نيازها بدون شك با به روز كردن اطلاعات و دانش كاري آنان ضمن توسعه مهارت ها ، موجب بقاء سازمان خواهد شد ( صدری ، 1383 ). مفهوم شناسي آموزش و آموزش كاركنان آموزش به فرايند انتقال معلومات ، نگرش ها و مهارت ها از فرد يا گروهي به فرد يا گروه ديگر براي ايجاد تغييرات در ساختارهاي شناختي ، نگرشي و مهارتي آن ها گفته مي ‎ شود ( صدری ، 1383 ص 14 ). آموزش اصطلاحي است كه دامنه آن طيف وسيعي از فعاليت ها را در بر مي گيرد . طول يك فعاليت آموزشي مي تواند از يك دوره آموزشي كوتاه مدت مانند يك گردش صحرايي يك روزه تا يك دوره بهسازي حرفه اي با شاگردان و فراگيران متفاوت را شامل شود ( چیذری ، 1375 ص 23 ). از نظر شعاري نژاد ، آموزش يك عمل اجتماعي است كه اشخاص را زير تأثير و نفوذ محيط برگزيده و مضبوط قرار مي ‎ دهد تا شايستگي اجتماعي كسب كنند و به حد نهايي رشد و تكامل فردي برسند ( شعائری نژاد ، 1364 ). منظور از آموزش كاركنان ، كليه مساعي و كوشش هايي است كه در جهت بهبود سطح دانش و آگاهي ، مهارت هاي فني ، حرفه اي و شغلي و هم چنين ايجاد رفتار مطلوب در كاركنان يك سازمان به عمل مي آيد و آنان را آماده انجام وظايف و مسؤوليت هاي شغلي خود مي نمايد . آموزش كاركنان معناي وسيع و گسترده اي دارد و تنها معني كارآموزي ، كارورزي و يا تمرين عملي در يك زمينه بخصوص را در بر نمي گيرد ، بلكه دامنه آن به قدري وسيع مي شود كه از فرا گيري يك حرفه و فن ساده شروع شده و به احاطه كامل برعلوم و فنون بسيار پيچيده ، ورزيدگي در امور سرپرستي و مديريتي در سازمان هاي دولتي و صنعتي و بازرگاني و هم چنين به چگونگي رفتار و برخوردهاي مناسب در مقابل مسائل انساني ، اقتصادي ، اجتماعي و فرهنگي بسط مي يابد ( سبحان اللهی ، 1379 ص 27 ). آموزش كاركنان مهم ترين روش بهسازي منابع انساني مي باشد و برنامه ريزي براي توسعه آن در راستاي