مقاله علمی با موضوع ترمیم اکسون
قالب فایل word ، تعداد صفحه 64، قابل ویرایش ، شامل:
ترمیم اکسون در اعصاب محیطی:
اگر آسیب وارد شده به نورونها در محدوده سیستم عصبی محیطی اتفاق بیفتد، قسمت از دست رفته نورن می تواند دوباره رشد کند که به این فرایند، ترمیم، بازسازی اکسونی یا رژنراسیون[1] می گویند. اگر یک عصب قطع شود ترمیم و بازسازی اکسونهای آن نیاز به مقابل هم قرار گرفتن انتهاهای قطع شده توسط بخیه زدن بافت همبند اپی‌نوریوم دارد. فاسیکولهای منفرد عصب باید در طی این عمل به دقت در امتداد یکدیگر قرار گیرند.
نحوه ترمیم اکسون:
بعد از قطع عصب، بتدریج اکسونها شروع به رشد می کنند و از هر اکسون جوانه های متعددی خارج می شود. اما ترمیم موفق نیازمند برقراری ارتباط با سلولهای شوان موجود در تنه عصبی می باشد . جوانه ها پس از ایجاد ارتباط با سلولهای شوان، در داخل لوله های اندونوریال و در جهت دیستال رشد می کنند و در نوک هر جوانه یک مخروط رشد[2] مشاهده می شود که دارای اندازه‌ای مشابه جسم سلولی عصب می باشد و دارای غشایی پیچ خورده و متحرک است.
سرعت ترمیم در انسان حدود 5 میلی‌متر در روز در تنه های عصبی بزرگتر و حدود 2 میلی‌متر در روز در رشته های عصبی ظریفتر می باشد. در صورت ورود جوانه های در حال رشد به لوله های اندونوریال مناسب، احتمال برگشت کامل فعالیت عصبی وجود دارد و بهبودی کامل به تماس یافتن دقیق تنه های پروکسیمال و دیستال عصب بستگی دارد. البته در انسان حتی سالها بعد از آسیب عصب و انجام فرآیند ترمیم، سرعت هدایت در رشته عصبی بازسازی شده به ندرت به بیش از 80 درصد مقدار طبیعی در رشته عصبی اولیه می رسد.
بعلاوه واحد حرکتی در یک رشته بازسازی شده بزرگتر از واحد حرکتی در رشته عصبی اولیه است یعنی هر اکسون منفرد تعداد بیشتری از فیبرهای عضلانی را نسبت به گذشته عصب دهی می کند که این عمل سبب می‌شود کنترل عضلاتی که مجدداً عصب دهی شده‌اند از دقت کمتری برخوردار باشد و عمل حسی آن نیز پایین تر از سطح عمل حسی در عصب معمولی باشد.
