بیماریهای کبد (انواع هپاتیت)

تحقیق بیماریهای کبد (انواع هپاتیت) در حجم 24 صفحه و در قالب word و قابل ویرایش و با قسمتی از متن زیر:
وظايف كبد

كبد مانند يك كارخانه بزرگ شيميايي (چند منظوره و با توليدات گوناگون) در تمام شبانه روز فعاليت مي نمايد و در تنظيم بسياري از امور داخلي بدن، سوخت و ساز مواد و سم زدايي آنها نقش مهمي را ايفاء مي نمايد.
ويروس هپاتيت

هپاتيت از نظر لغوي به معناي «التهاب و ورم كبد» مي باشد. مهم ترين عوامل ايجاد كننده آن ويروس ها هستند. ويروس ها موجودات بسيار ريزي هستند كه با چشم معمولي ديده نمي شوند و براي ديدن آنها نياز به تجهيزات پيشرفته اي از جمله ميكروسكوپ الكتروني است. ساختمان ويروس ها مجموعه اي از ماده وراثتي و پروتئين است. ويروس ها در خارج بدن زنده نمي مانند و در بدن انسان به طور سريع و در مدت چند ساعت تكثير مي يابند. تا كنون حداقل 6 نوع ويروس مسئول بروز انواع مختلف هپاتيت شناسايي شده اند كه نامگذاري آنها طبق حروف الفباي انگليسي صورت گرفته است. ويروس هپاتيت “آ” (A)، “بي” (B)، “سي” (C)، “دي” (D)، “اي” (E) و “جي” (G). هر كدام از اين ويروس ها به گروه جگداگانه اي تعلق داشته و بيماري كه ايجاد مي كنند ارتباطي با يكديگر ندارند.

به هر حال در دهه 1960 هپاتيت “B” و در سال 1973 ويروس هپاتيت “A” به درستي شناسايي شد و معماري ويروس سوم تا مدتها حل نشده بود تا اين كه در سال 1989 ويروس هپاتيت “C” نيز شناسايي شد.
هپاتيت “سي”

پس از كشف ويروس هپاتيت “آ” و “بي” در دهه 1970، محققين سالها بر روي علت بروز ساير انواع هپاتيت هاي ويروسي كه عامل بيماري آنها دو ويروس شناخته شده “بي” و “آ” نبودند، كار مي كردند. اولين مرتبه در سال 1989 آقاي
Michel Houghton و همكارانش با استفاده از روش هاي نوين بيولوژيك مولكولي با جداسازي ويروس هپاتيت “سي”، تحولي فوق العاده در علم بيماري هاي كبدي ايجاد نمودند.

يكي ديگر از انواع هپاتيت هاي شناخته شده، بيماري هپاتيت “سي” مي باشد. عامل ايجاد اين بيماري، ويروس هپاتيت “سي” است. اين بيماري به طور عمده از طريق خون منتقل مي شود. از آنجايي كه اين ويروس به راحتي توسط سيستم ايمني بدن ميزبان از بين نمي رود لذا ابتلا به ويروس هپاتيت “سي” موجب بروزعفونت ماندگار در بدن مي شود.
شيوع هپاتيت “سي”

ساليانه حدود 170 هزار مورد آلودگي جديد به اين ويروس شناسايي مي شود. 8 تا 10 هزار مورد مرگ و مير در سال ناشي از بيماري كبدي در اثر هپاتيت “سي” مي‌باشد. امروزه هپاتيت “سي” مهم ترين دليل جهت انجام پيوند كبد در آمريكا است. بيماري هپاتيت “سي” در اروپاي شرقي و آفريقا شايعتر از امريكا است. در مصر 15 تا 20 درصد مردان به هپاتيت “سي” مبتلا هستند. آمار دقيقي از ميزان ابتلا در كشور ما وجود ندارد. ولي تخمين زده مي شود كه حدود 200 تا 300 هزار نفر مبتلا در كشور داشته باشيم.
عامل بيماري

ويروس هپاتيت “سي” يك ويروس از گروه فلاويد و ويروس ها است. ويروس هپاتيت “سي” يك ويروس تك رشته اي پوشش دار بوده كه اندازه آن حدود 50 تا 60 نانومتر است. ويروس هپاتيت “سي” در سلول هاي كبدي تكثير و به آنها آسيب مي‌رساند. هپاتيت “سي” يك ويروس قابل انتقال از راه خون است. ويروس هپاتيت “سي” در سال 1989 شناسايي شده و در سال 1990 آزمايش خون جهت بررسي آنتي بادي ضد هپاتيت “سي” معرفي گرديد.

محققين اعتقاد دارند كه ويروس هپاتيت “سي” گونه هاي متعددي دارد و به دليل تنوع ژنتيكي، ويروس مي تواند از حفاظ سيستم ايمني ميزبان عبور كند و عفونتي مزمن را ايجاد نمايد. براساس مطالعات ژنتيكي، ويروس داراي 6 گونه و تعدادي زير گونه است.

تنوع جغرافيايي قابل ملاحظه اي در شيوع گونه هاي مختلف وجود دارد. علت تنوع گونه ها، ناشي از ميزان بالاي جهش در اين ويروس است. به دليل اين كه ايمني پايداري عليه عفونت هپاتيت “سي” ايجاد نمي شود، امكان ابتلاي مجدد وجود دارد.
راههاي انتقال

مهم ترين راههاي انتقال ويروس هپاتيت “سي” عبارتند از:

        ·انتقال از راه تزريق خون آلوده

        ·انتقال در بين معتادين به مواد مخدر تزريقي

        ·انتقال از طريق خالكوبي و...

        ·انتقال از راه تماس جنسي در خارج از چارچوب خانواده
1) انتقال از راه خون آلوده

يكي از راههاي انتقال ويروس هپاتيت “سي” تماس با خون آلوده است. ويروس هپاتيت “سي” در محيط خارج از بدن و درون خون خشك شده تا سه ماه زنده مي‌ماند ولي با جوشاندن در 100 درجه سانتيگراد و به مدت 5 دقيقه از بين مي رود.

ويروس هپاتيت “سي” يكي از ويروس هاي منتقله از راه خون است و تا قبل از معرفي آزمون هاي شناسايي اين ويروس (HCV Ab)، مهم ترين راه انتقال اين بيماري تزريق خون بوده است. اين بيماري در كساني كه به طور مرتب از خون و فرآورده‌هاي خوني استفاده مي كنند مانند بيماران مبتلا به هموفيلي، تالاسمي و دياليزي، شيوع بيشتري دارد. اين موضوع نشانگر اهميت خون و فرآورده هاي خوني آلوده در انتقال اين بيماري است.

علم پزشكي در مسير پيشرفت خود و در جهت سالم سازي خون هاي مصرفي راههاي جديدي را كشف نموده است. مثلاً پس از استفاده از آزمون HBsAg (جهت تشخيص هپاتيت “بي”) در سال 1970 ميلادي و غربالگري همه خون هاي اهدايي از نظر هپاتيت “بي” و معدوم كردن خون هاي آلوده، شيوع هپاتيت به دنبال تزريق خون به طور جدي كاهش يافته است. براي درك بيشتر به مثال ديگري متوسل مي‌شويم. با كشف ويروس ايدز (HIV) در طي دهه 1980 و استفاده از روش هاي كشف اين بيماري در جهت سالم سازي خون هاي اهدايي قدم ديگري نيز برداشته شد. با كشف ويروس هپاتيت “سي” در 1990 و استفاده از آزمون (HCV Ab) در شناسايي خون آلوده به اين ويروس و معدوم كردن خون هاي آلوده (در سال 1992) خطر انتقال هپاتيت و عوامل عفوني از طريق تزريق خون كاهش بيشتري پيدا كرد.

اما خطر عمده، اهداء كنندگاني هستند كه ويروس هپاتيت “سي” در بدنشان وجود دارد ولي آنتي بادي عليه اين ويروس جهت شناسايي توسط آزمون هپاتيت “سي” هنوز در بدنشان مثبت نشده است و تزريق خون آنان به ديگران مي تواند مشكل ساز باشد.
انتقال هپاتيت “سي” از طريق خون و محصولات خوني:

قبل از بررسي خون ها از نظر هپاتيت “سي” در سال 1992، در كشورهاي پيشرفته و در سال 1375-1374 در ايران، شايع ترين راه انتقال مصرف خون و فرآورده هاي آن بوده است. هپاتيت “سي” مسئول 90 درصد موارد بيماري كبدي به دنبال تزريق خون است. در حال حاضر درصد ابتلا به هپاتيت “سي” به دنبال تزريق خون بسيار ضعيف مي باشد ولي در هيچ جاي دنيا هرگز اين ميزان به صفر نرسيده است.
2) هپاتيت و اعتياد

اعتياد به مواد مخدر تزريقي از علل مهم ابتلا به ويروس هپاتيت “سي” مي باشد. استفاده از سرنگ به صورت مشترك در بين معتادان به مواد مخدر تزريقي يكي از راههاي انتقال انواع عفونت ها از جمله هپاتيت “بي”، “سي” و ايدز مي باشد. اعتياد به ساير انواع مخدرها نظير كوكائين و استنشاق آن از راه بيني، راه ديگر انتقال اين بيماري است. خطر بزرگي كه معتادان به مواد مخدر را تهديد مي‌كند، ابتلا به گونه‌هاي مختلف ويروس هپاتيت “سي” است كه موجب بروز بيماري با شدت بيشتر مي شود. در اين موارد پاسخ به درمان با داروهاي ضد ويروسي كم مي شود.
3)  هپاتيت وخالكوبي

سوراخ كردن پوست با يك سوزن به منظور خالكوبي، يكي از راههاي شناخته شده انتقال ويروس هپاتيت “سي” مي باشد. انجام ساير انواع خالكوبي كه به جهت زيبايي چهره انجام مي شود نظير خالكوبي ابرو يا تاتوينگ (Tattoing) نيز يكي از راههاي انتقال اين ويروس مي باشد.