تحقیق نقش ترویج در توسعه تعاونیهای تولید خاصل زارعان خرده پا

توضیحات :

تحقیق نقش ترویج در توسعه تعاونیهای تولید خاصل زارعان خرده پا در قالب ورد 96 صفحه

بخشی از متن :

پیشگفتار:

در این مقاله ما به نقش ترویجی کارشناسان ترویج در اشاعه و گسترش تعاونی های تولید اشاره خواهیم کرد و در کنار فعالیتهای چشمگیر این تعاونی ها آن فعالیتهایی را مدنظر قرار می دهیم که مربوط به ارتقاء سطح معشیتی زارعین خرده پا باشد.

در فصل اول این مقاله، چکیده ای از کل مطالب و اهداف خود و روشی که در این تحقیق از آن استفاده شده را بیان خواهیم کرد و در فصل دوم که خود از سه بخش تشکیل شده توضیحی در زمینه شناسایی زارعین خرده پا و اهمیت رسیدگی به آنان و ویژگی آنان و همچنین تعریف و تاریخچه ای از شرکتهای تعاونی تولید و نقش و اهداف آنها را بیان خواهیم کرد. در بخش سوم این فصل، فلسفه و نقش ترویجی و راهکارهای ترویجی در زمینه تعاونی ها را مورد بررسی قرار خواهیم داد و در پایان مقاله نتیجه گیری مباحث و همچنین چند پیشنهاد در زمینه هر چه کارآمد کردن تعاونی های تولید به نفع زارعین خرده پا ارایه خواهیم داد.

چکیده:

فقر شدید روستایی به منزله هتک حرمت روستاییان است. اگر مردم با واقعیت فقر مواجه شوند تعداد کمی از آنها با این عبارت مخالفت می کنند. این بی حرمتی تنها در رابطه با محرومیت غیر قابل اجتناب نیست بلکه رنج و مرگ غیر قابل تحمل را نیز شامل می شود و همه این مصایب به وفور در کنار هم دیده می شود. روستاییانی که در این جهان زندگی می کنند و برای پیدا کردن نان بخور و غیر در تلاش اند، در مقابل بیماری بی دفاع اند و انتظار دارند که تعدادی از کودکانشان از دست برود.

یکی از کارهایی که عاملان ترویج و مصلحان روستایی برای از بین بردن فقر در جوامع روستایی می توانند انجام دهند تشکیل و گسترش تعاونی های تولید می باشد. این تعاونی ها روستاییان را در مراحل مختلف تولید و عرضه محصول و بازاریابی کمک می نماید در واقع تعاونی های تولید می توانند یکی از الگوهای مناسب در جهت اقتصادی کردن زندگی کشاورزان خرده پا باشند. در این تحقیق اطلاعات از طریق کتابخانه ای جمع آوری شده است و نتایجی از قبیل پایین بودن روحیه ی همدلی و مشارکت، عدم قبول نو آوری و مهاجرت زارعین خرده پا و نقش تعاونی های تولید در از بین بردن فقر و نقش ترویج در پایداری تعاونی ها و همچنین افزایش روحیه ی مشارکت بدست آمده است.

مقدمه:

تعاونی های تولید شرکتهایی هستند که زارعین را در تمام مراحل تولید محصول از قبیل نهاده یابی، نهاده رسانی، تهیه ماشین آلات کشاورزی و بازاریابی و بازار رسانی محصولات کمک می کنند و در بین کشاورزان زارعینی هستند که بیش از سایر کشاورزان بر این کمکها احتیاج دارند و در خرده فرهنگ را جرز، به عنوان زارعین خرده پا شناخته شده اند. زارعینی که از حداقل سطح معشیتی برخوردارند و حدود 36 درصد کشاورزان جزء این گروه هستند که در فقر به سر می برند و اصولاً بهبود زندگی آنان باید هدف اسالی و اصلی برنامه های توسعه باشد. زیرا میزان درصد بالای زارعین خرده پا نشان دهنده این مهم است که برای رسیدن به توسعه در همه ابعاد باید ابتدا به این گروه کثیر العده توجه مبذول گردد. عاملان ترویج می توانند از طریق آگاهی دادن و آموزش صحیح زارعین خرده پا از نحوه کار تعاونی های تولید و بیان اهداف این تعاونی ها برای آنان، راهی برای پیشرفت کشاورزی در کشور باشد. بر این اساس هدف از این مبحث توصیف اهمیت و ضرورت رسیدگی به زارعین خرده پا و بیان نقش و اهمیت تعاونی های تولید برای ارتقاء سطح معشیتی آنان از طریق عاملان ترویج می باشد و می خواهیم ببینیم آیا رابطه و همبستگی بین فعالیتهای تعاونی های تولید و ارتقاء سطح زندگی زارعین خرده پا وجود دارد یا خیر و آیا رابطه مثبتی بین زندگی زارعین خرده پا و فعالیت کارشناسان ترویج وجود دارد یا خیر؟

فصل دوم:

بخش اول: در این بخش انواع مالکیت ارضی، تعریف کشاورزان خرده پا، ویژگی های آنان و اهمیت توحه به زارعین خرده پا بررسی شده است.

انواع مالکیت ارضی در ایران

الف- بهره برداری مستقل خانوادگی (خرده مالکی):

این نوع بهره برداری به دهقانانی مربوط می شود که مالکیت آنها در مجموع از یک دانگ کمتر بوده است و به همین علت آنها را خرده مالک می گفتند. دو وجه متفاوت از این نوع بهره برداری را می توان به صورت زیر مشخص کرد:

الف. خرده مالک شخصاً و به کمک افراد خانواده ی خود کار کشاورزی را انجام می دهد.

ب. خرده مالک علاوه بر افراد خانواده به علت وسعت کشتزارهایش، از برزگر یا کارگر کشاورزی موقت استفاده می کند. منشاء خرده مالکی را عمدتاً باید در تصمیم مالکیتهای بزرگ بر اساس قانون ارشاد اسلامی جستجو نمود، زیرا مالکان بزرگ در بسیاری از روستاها، بر اساس قوانین اسلامی می بایستی زمینهای وسیع خود را بین فرزندانشان تقسیم کنند. به علاوه در مناطقی که اراضی کمتر بارور بوده است و در نتیجه مالکان بزرگ برای ضبط آنها حریص نبوده اند بهره برداری مستقل خانوادگی رونق گرفته است. (1، ص 128)[1]

غالباً خرده مالکان فقیر به دلیل فقدان سرمایه موفق به نگهداری استقلال اقتصادی خود نبوده اند و در نهایتف تحت سلطه ی مالکان بزرگ قرار گرفته و این امر خود باعث افزایش نفوذ و قدرت مالکان بزرگ شده است. گاهی نیز وضع خرده مالکان به مراتب امفتاکتر زارعین سهم بر اربابان بزرگ بوده است. زیرا سهم بران در مواقع خشکسالی و بحرانهای کشاورزی امید کمکی از جانب مالک را داشته اند، در حالی که خرده مالکان، در مقابل حوادث به زانو در می آمدند. (1، ص 128).

ب. اجاره داری

این سیستم بهره برداری نسبت به انواع دیگر در ایران کمتر رواج داشته و تنها در نقاطی متداول بوده که آب و هوایی معتدل داشته و برخوردار از میزان باران نسبتاً بالایی بوده است. این خصوصیات را در مناطق گیلان و مازندران و به ندرت در سایر نقاط مثل کاشان و خوزستان می توان سراغ گرفت. در غالب موارد، هم زارع اجاره دار و هم مالک هر دو از امتیاز متقابل سود می جستند. مالک از این موضوع اطمینان داشت که میزان اجاره ای ثابت دریافت می کند و بنابراین منافعش کمتر در معرض حوادث اقلیمی مثل خشکسالی قرار دارد. اجاره دار نیز در مقابل از استقلالی نسبی، هم در کار و در تنوع کشت و هم در مدیریت مزرعه برخوردار بود. دهقان خود باید وسایل تخم، بذر و کود و سرمایه لازم را فراهم نماید، مستقیماً به مقابله با خطرات بشتابند، خود برای فروش محصول اقدام کند،‌ بذر سال آینده را نگه دارد و اجاره را به مالک بپردازد. (1، ص 128).

ج. مزارعه

مزارعه عقدی است که به موجب آن احد طرفین زمینی برای مدت معینی به طرف دیگر می دهد که آن را زراعت کرده و حاصل آن را تقسیم کنند و بر اساس قانون 519 مدنی، سهم هر یک از طرفین « باید به نحو اشاعه از قبیل ربع یا ثلث یا نصف و غیره معین گردد».

ظاهراً در نظام شبه فئودالی ایران، دهقان ایرانی، از طریق قراردادی که با ، لک منعقد می کرد، مورد حمایت قرار می گرفت، ولی در این حمایت اکثر موارد یا وجود نداشت و یا اگر در موارد هم وجود داشت ناچیز بوده و از طرف دیگر زارع هم خود آنچنان ناتوان و ناآگاه بود که حقی برای خود قائل نبود و تازه چنانچه به شرایط مزارعه طبق قوانین و عرف واقف بود، هیچ گونه ضمانت اجرایی برای از قوه به فعل در آوردن آنها برای وی وجود نداشت. در حقیقت رابطه ی موجود بین مزارعه گر و مالک رابطه معمول و عادی بین دو فرد آزاد نبود، بلکه رابطه ای بود مبتنی بر تسلط کامل یکی بر دیگری. ( 1، ص 131).

د. شیوه غارس و مالکی:

«غارس و مالکی» نوع دیگری از بهره برداری کشاورزی است که در مناطق خرماخیز جنوب فارس معمول بوده و بقایای آن هم هنوز مشاهده می شود. اهمیت این شیوه تنها در ارایه نوع خاصی از بهره برداری کشاورزی نبوده بلکه در ارتباط با وجود رابطه ی تولیدی خاصی است که بین مالک و زارع برقرار است ( 1، ص 138).

[1] - از این به بعد تمام منابع مورد استفاده به وسیله پرانتز مانند حالت فوق نشان داده می شود. شماره اول در سمت راست داخل پرانتز مربوطه به شماره ردیف تالیف در فهرست منابع و مآخذ است. شماره بعدی که با حروف «ص» و یا حروف «صص» شروع شده مربوط به شماره صفحه همان تالیف است . در مورد منابع فارسی هردو شماره به فارسی نوشته شده است. اگر در یک پرانتز فقط یک شماره نوشته شده است مربوط به شماره منبع می باشد.

فهرست مطالب
عنوان صفحه
چکید
مقدمه: 3
فصل دوم: 4
بخش اول: 4
انواع مالکیت ارضی در ایران 4
کشاورزان خرده پا- small farmer 7
ویژگی های زارعین خرده پا 15
اهمیت توجه به زارعان خرده پا 21
بخش دوم: 23
مفهوم واژه تعاون 23
تعریف تعاون 24
انواع همکاری 25
تاریخچه‌ی تعاونی 28
اصول تعاون 32
نقش اصول تعاون 38
تعریف شرکت تعاونی 40
تاریخچه شرکتهای تعاونی تولید 42
ویژگی های تعاونی های تولید 44
نقش اصلی نظام بهره برداری تعاونی به معنای اخص شامل تعاونی های تولیدروستایی 48
- از لحاظ عملکرد 48
- از لحاظ نرم افزاری 48
- از لحاظ سخت افزاری 51
- از لحاظ نیروی انسانی 52
- از لحاظ محیطی 52
اهداف تعاونی های تولید در ایران 53
اهمیت تعاونی های تولید روستایی 55
اهمیت توجه به تعاونی های خاص زارعان خرده پا 56
بخش سوم: 61
ترویج چیست؟ 61
هدف ترویج روستایی 64
فلسفه ی ترویج 67
کاربردهای ترویج 69
راهکارهای ترویجی تعاون 72
اصول ترویج تعاون 74
جایگاه ترویج در توسعه تعاونی های تولید 79
فصل سوم 82
روش تحقیق 82
فصل چهارم: 82
پیشنهادها: 82
نتیجه گیری: 84
تعریف واژگان: 86
«منابع و مآخذ» 87