سازه های ساختمانی تحت اثر نیروهای ناشی از زلزله دچار تغییر مکان می شوند. متداولترین روش کنترل تغییر مکانها در سازه های فولادی که معمولاً از نوع جانبی هستند ، مهاربندها می باشندکه به شکلهای گوناگونی اجرا میشوند. پیکربندی
سیستمهای مهاربندی عموماً از نوع هم مرکز (هم محور) یا خارج از مرکز (برون محور ) می باشد . مهاربندهای هم مرکزسختی سازه را نسبت به قاب خمشی معادل به شدت افزایش داده و تغییر مکان جانبی سازه را محدود می نمایند .
سیستم مهاربندی برون محور دو ویژگی " سختی مناسب جانبی " و "جذب انرژی بالا" را با یکدیگر ترکیب کرده و بکار می گیرد .در این سیستم، برون محوری اتصال مهاربندی سبب پدیدآمدن لنگرهای خمشی و نیروهای برشی بزرگی درناحیۀ تیر نزدیک به مهار ، می شود .
به این ترتیب، تنشهای این ناحیه از تیر وارد محدودة غیر ارتجاعی شده و سبب اتلاف
انرژی ناشی از زمین لرزه می شود.این ناحیه از تیر" پیوند" نام دارد.
در این مقاله به طور مختصر به بررسی رفتار مهاربندهای هم محور و برون محور و نیز به معرفی نوعی مهاربند موسوم به مهاربند زانویی می پردازیم. در این سیستم مهاربندی، حداقل یک انتهای بادبند به جای اتّصال به محل برخورد تیر و ستون
به عضو زانویی که بطور مایل بین تیر و ستون قرار می گیرد، وصل می شود.
عضو قطری مهاربند تأمین کنندة سختی سیستم است، در حالیکه شکل پذیری تحت اثر بارهای شدید جانبی از طریق جاری شدن خمشی عضو زانویی بدست می آید. این
سیستم مهاربندی، روشی کاملاً جدید است که هنوز وارد آیین نامه ها نشده اما با توجه به مقاومت، سختی، شکل پذیری بالا و سایر ویژگی های مناسبی که دارد، ممکن است به زودی به عنوان سیستمی مناسب در مقابله با نیروهای جانبی در طراحی ها لحاظ گردد.
فهرست مطالب ارائه شده به شرح زیر می باشد:
چکیده
مقدمه
انواع سیستم های متداول در ساختمانهای اسکلت فولادی
مهار بندی های هم محور
مهار برون محور
مهاربند زانوئی
نتیجه گیری
مراجع
این فایل با فرمت پاورپوینت در 27 اسلاید عمدتا قابل ویرایش تهیه شده است.
