مفهوم خودکنترلی که در سال1974توسط اشنایدر[1] گسترش یافت، به این معنی است که یک شخص در موقعیت خود چه قدر انعطاف پذیر یا چه قدر پایدار است(کاشال وکوانت[2]، ۲۰۰۶). اشنایدر بیان کرد، مردم در یک بحث کلی به دو دسته تقسیم می شوند: افراد با خودکنترلی بالا[3] و افراد با خودکنترلی یایین[4] که هر کدام ویژگی هایی دارند(کجدال[5]، 2003). برخی از افراد نسبت به موقعیت های اجتماعی حساس هستند و ظاهر خود را متناسب با موقعیت رایج تنظیم می کنند، این افراد را با خودکنترلی بالا می نامیم. در مقابل افرادی هستند با خودکنترلی پایین که تمایل دارند فکر و احساس خود را بیان نمایند، تا اینکه آن را متناسب با موقعیت سازماندهی کنند(اشنایدر، 1974).
[1] - Snyder
[2] - Kaushal and Kwantes
[3] - High Self-monitoring
[4] - Low Self-monitoring
[5] - Kjeldal
