توضیحات :
تحقیق در مورد میناکاری 19 صفحه در قالب Word قابل ویرایش.
تعداد صفحات فایل : نوزده ص
بخشی از متن :
پیش گفتار
پروفسور ارثر ابهام پوپ در کتاب بررسی هنر ایران درباره ی میناکاری چنین اظهار عقیده نموده است: مینا کاری هنر درخشان آتش و خاک است.
و از زمانی که من با مینا آشنا شدم دقیقاً این نکته در ذهنم ایجاد شد که مینا نیز مانند سفال می تواند هنر آتش و خاک باشد و برایم جالب بود تا با لعاب مینا و روش کار آن آشنا شوم و تفاوت و شباهت آن را با سرامیک و کاشی مقایسه کنم ولی از آنجا که این دو هنر هر دو کاملاً حساس و پر از نکته است امکان بررسی هردو و مقایسه آن در یک ترم نبود و از این رو تصمیم گرفتم که اول مینا را بررسی کرده و بعد از آنجا که رشته ام سفال و سرامیک است می توانم به مرور این دو موضوع را بررسی کنم و امیدوارم که این تحقیق بتواند مرا در آینده به نتیجه ی خوب و مناسبی برساند چرا که در طی این تحقیق مسائلی همچون کمبود منابع کتابخانه ای و کمبود زمان لازم برای بررسی میدانی و سردی بیش از حد هوا مانع از این شد که بتوانم به مراکز بیشتری رجوع کنم و همین چند مرکزی هم که مراجعه نمودم فقط چند تا از آن ها مرا یاری نمودند و اکثر استاد کاران پاسخ سوالاتم را به سازمان صنایع دستی رجوع می دادند و از جواب تفره می رفتند. ولی از طرفی نیز استادانی همچون استاد فولاگر و استاد فیض الهی با تمام وجود مرا در رسیدن به نتیجه ای مطلوب یاری کردند و حال امیدوارم که این تحقیق و این تلاشم مورد قبول خالق همه ی زیبایی ها واقع شود.
میناکاری
مقدمه:
هنر میناکاری که درواقع یک هنر آزمایشگاهی محسوب می شود. این هنر بر اساس شواهد به دست آمده برخاسته از ایران است و سابقه ی آن به هزاره ی دوم قبل از میلاد می رسد ولی رونق و جان گرفتن آن از زمان صفویان بوده است و در دوره ی پهلوی به اوج خود می رسد و امروزه نیز از رونق خوبی برخوردار است و تولید آن بیشتر در اصفهان و تهران رونق دارد که مرکز اصلی آن اصفهان است.
“کلیه مصنوعات فلزی از جنس طلا، نقره، مس، برنج، و برتر که به وسیله لعاب سفید و یا رنگی پوشیده شده با رنگ های مختلف خطوط و نقوشی توسط حرارت بر روی آن ایجاد شده باشد، در زمره ی محصولات میناکاری قرار دارد.”
ظرف زیر ساخت :
امروزه ظرف زیرساخت اکثراً از جنس مس است و به ندرت از نقره و طلا نیز برای ساخت زیرساخت استفاده می شود ولی نکته ی مهم در جنس زیر ساخت این است که فلز آن باید دارای خلوصی بالا باشد و نقطه ی ذوب آن بیشتر از نقطه ی جوش رنگی باشد که روی آن قرار است کار شود.
1.” روش چکش کاری: در این روش بدون استفاده از قالب و با استفاده از انواع چکش میل قلوه، انبر و سندان اشیاءرا به اشکال مورد نظر تهیه می کنند و پی از دربار عمل چکش کاری قطعه را در آتش قرار می دهند و مجدداً آن را چکش کاری می کنندتا کاملاً به شکل مورد نظر درآید". البته محصول حاصل از این کار بسیار نازک است چون سازنده ی زیرساخت می خواهد ظرف را فرم دهد مجبور است ورقه ی فلز را نازک بگیرد تا راحت تر حالت بگیرد و در این کار ظروفی مثل گلدان از چند قسمت جداگانه تشکیل شده که این قسمت ها بعد از ساخت به هم وصل می شوند و لحیم می شوند و سپس دست هنرمند میناکار می دهند. البته امروزه این روش دیگر کاربردی ندارد و امروزه از روش پرس و یا خم کاری استفاده می کنند و چون در این روش دستگاه خود طرف را می سازد ظرف یک تکه و بدون لحیم کاری است و ضخامت ظروف ساخته شده در این روش بیشتر است که این ضخامت بین 0/6 تا 1 میلی متر است.
2. روش خم کاری: "در این روش قالب مخصوص بشقاب، گلدان و یا هر شی دیگر مورد نظر را به دستگاه تراش متصل کرده و ورقه ی فلز مورد نظر را بین قالب و گیره دستگاه قرار می دهند در حین چرخیدن ورقه به وسیله میله ای که سرآن کاملاً گرد است با فشار، ورقه را بر روی قالب خم می کنند."
امروزه بیشتر ظروف بعد از ساخت و قبل از لعاب توسط دستگاه پرس یا قلم زن نقش برجسته می شود و بعد روی آن مینا کار می شود.
برداشت آلودگی های مختلف از سطح زیرساخت: سطح فلز برای بهتر چسبیدن لعاب مینا باید کاملاً تمیز باشد در غیر این صورت رنگ روی آن پوستر می شود بنابراین باید از هرگونه چربی پاک باشد به همین دلیل قبل از لعاب باید ظرف را تمیز کرد. در گذشته برای تمیز کردن روی ظرف اط بزاق دهان استفاده می کردند که کمی از بزاق دهان را روی کار می کشیدند بعد روی کار را لعاب می زند ولی امروزه برای این کار از سرشیوم استفاده می شود. سرشیوم چسب مورد استفاده در خاتم کاری است که بوی بد و تندی دارد هنرمند سرشیوم را که به یک پارچه نمدار زده که بوی خیلی کمی هم داشته باشد وروی کار می کشد. دراین موقع سرشوم چربی ظرف را می گیرد و هم به عنوان چسب باعث بهتر قرار گرفتن لعاب روی کار می شود ولی اگر زیاد سرشوم بزنیم موقع بوم زدن روی کار می ماند و رنگ هم سرشوم را جمع می کند و در پخت روی کار جوش می زند.
لعاب کاری:
لعاب کاری به دو روش انجام می گیرد
1. روش دستی یا دوغابی: در این روش ابتدا دوغاب را آماده کرده و پشت کار می ریزند و ظرف را دوران میدهند تا کاملاً یک دست شود بعد می گذارند لعاب دونم (حتما کار باید دو نم شود واگر خشک شد وبعد روی کار را لعاب زدیم لبه های کار که لعاب روی هم می رود لایه لایه می شود) شود. بعد روی کار را داخل پارچه ای ریخته و روی کار تکان می دهیم تا پودرها ذره ذره روی کار بریزد و بر اثر سرشوم موجود روی کار بجسبد. بعد می گذاریم کار خشک شود و در کوره می گذاریم.
2. روش اسپری به وسیله پیستوله: در این روش اتاق کوچکی که به آن اتاقک اسپری گفته می شود وجود دارد که دیواره های آن پلاستیک است و صفحه مدور گردانی داخل اتاقک وجود دارد که کار را روی آن قرار داده با پیستوله لعاب را روی کار می زنند و یا لعاب زدن چند کار رنگ روی نایلون ها را جمع کرده و دوباره استفاده می کند.
البته روش دستی کیفیت بیشتری دارد و درآن هنرمند از لعاب های با رنگ های مختلف فیروزهای، کرمی، یشمی، خاکی، شتری نیز استفاده می کند ولی در روش پیستولهه کار به حرفه تر و سرعت کار بیشتر و یک دست تر است و چون لعاب کار با پیستوله کار می کند و مجبور می شودبرای لعاب های با رنگ های مختلف پیستوله و اتاقک را تمیز می کند. همه لعاب ها را یک رنگ یعنی سفید بزند و بعد روی لعاب را رنگ کند. امروزه دیگر کسی لعاب رنگی کار نمی کند و همه از لعاب سفید و روی پیستوله استفاده می کند..
بعد از دوبار لعاب کاری می گذارند خشک شود و آن را در کوره می پزند. دمای پخته کوره همواره ثابت ورودی 800 درجه است و فقط زمان پخت کار تغییر می کند و زمان پخت کار تغییر می کند و زمان پخت لعاب حدود 4-7 دقیقه است که بسته به ضخامت مس و ضخامت لعاب تغییر می کند که هر چه ضخامت بیشتر باشد مدت زمان پخت بیشتر است و کلاً 2-3 بار هر ظرف لعاب کاری می شود. در قدیم اول روی کار را یک لایه لعاب نازک و به عنوان لایه پای صفر می زدند بعد دولایه لعاب اعلا با ضخامت بیشتر روی آن کار می کردند به همین دلیل زمانه کوره رفتن دولایه آخر بیشتر بود ولی امروزه فقط یک نوع لعاب وجود دارد که آن را دوبار با ضخامت بیشتر روی آن کار می کردند به همین دلیل زمانه کوره رفتن دولایه آخر بیشتر بود ولی امروزه فقط یک نوع لعاب وجود دارد که آن را دوبار با ضخامت یکسان روی ظرف زده در کوره می برند و حتماً باید بعد از هربار لعاب کاری بگذاریم کار خشک شود بعد در کوره بگذاریم وگرنه لعاب می ریزد و کار خراب می شود.
فهرست مطالب
چکیده 2
پیشگفتار 3
مقدمه 4
ظرف زیرساخت 4
روش چکش کاری 4
روش خمکاری 5
لعاب کاری 5
روش دستی یا دوغابی 6
روش اسپری به وسیله پیستوله 6
آماده سازی لعاب 7
مینای سه بعدی 7
مینای شکرپاشی 7
مینای حجره ای یا خانه بندی 8
مینای زمینه برجسته 9
مینای نقاشی 9
زهکاری 11
چندنکته 11
نتیجه گیری 13
منابع 19
کتاب شناسی 19
